Refleksje IIc

S i e r p i e ń  2016

Nowe produkcje zrymowane lub nie. Wiersz bez rymu, choćby najlichszy to jak potrawa bez soli. Nie musi być pełny, może być  byle jaki, np. asonans lub konsonans, 

a takie w obecnej wersyfikacji są nawet modne. Musi być i rytm, niekoniecznie jednaki w każdym wersie, ale taki, by czytając czytelnik się nie potykał. Bardziej ważna jest treść, w której autor dzieli się swoimi osobistymi troskami lub odczuciami, dzieląc  troski społeczne. Może kolejne produkcje spełniają te kryteria. Kto chce nich czyta,

Może podzieli poglądu profana.

 C z y t a j ą c   H e r b e r t a

Nie lubię cię Herbercie

Nie napiszę jak ty wiersza

Choć podziw u mnie

Dla ciebie

Najszczerszy

Nie dla mnie wiersz bez rymu

O treści pokrętnej

Sam chciałbym takie pisać

Chętnie

Jeśli mam być szczery

Teraz twe pisanie

Martwe litery

 Nie dla ciebie nagroda

Złośliwcy cię utrącili

Szkoda

Przyznam się bez bicia

Zaglądam w twe treści

Nieraz

Czasem zachwycą

Rymem wiersza nie pieścisz

Zawartość strofek ważna

Filozoficzna litera

Za me prostactwa mnie nie karz

Zza pieca Pana Boga

Tego co ty się nie doczekam

Lepiej cię chwalić nie mogę

  M i l c z e n i e    d r z e w

Zmurszałą jodłę na szczycie rozpadłym

Od wiatrów deszczów bronić się odważa

Tan co dobroci mieni się zwierciadłem?

O deszczu wietrze jodła przecież marzy.

Bez tych żywiołów umierają drzewa.

Milczenie lasu, to jak głusza wilcza,

Drzewom do szczęścia poszumu potrzeba.

Nieszczęście wtedy, kiedy drzewa milczą,

Gdy lasu strażnik milczenie nakaże,

Gdy zadufany śmie ustawiać wnyki,

Bo mu się zdaje, że staje na straży.

Niech się nie waży być lasu strażnikiem.

Zmurszała jodła, co jej próchno świeci,

Szumieć by chciała,  jak wszystko , co rośnie.

Niech szumy słyszą drzew i lasu dzieci.

Szumią z wszystkimi w zgodzie jednogłośnie.

Choć tony każdej na odrębnej skali,

Całość niech zabrzmi w kontrapunkcie zgodnym.

Tego  odgłosu nie słychać z oddali.

Gdy pewne milczą, poddane niewoli.

Niektóre tają trzaski nader groźne .

Gdy drzewo milczy, to najbardziej boli.

Bo tak nakazał leśniczy pobożny.

  S a g a   o   w i e r s z u       

Wiersz mi się rodzi choć bez akuszerki

Gdzieś na obszarze kołacze mózgowia

Dziwaczne słowa kładą się pokotem

 Przez szparkę w czaszce z piekła diabeł zerka

Co też ten człowiek dobrego wypowie

Podpity leży pod  zbutwiałem płotem

O towarzyszu czorcie przyjacielu

Kawałek duszy dam ci po namyśle 

Szczyptę pomysłu mi tu z nieba przyślij

Sławą się z tobą podzielę wątpliwą

Spraw abym z rymów lichych się wyzwolił

To  czarcie tobie stawię mocne piwo

Spraw aby rytmy poszły w zapomnienie

Bo dzisiaj w wierszu innej trzeba soli

Nikt starych wierszy dzisiaj już nie ceni

Każdy ma  z tyłu swojego Mefista

On gotów służyć  nawet bez namowy

I  jako w kartach rzeknie ci awista

I do usługi jesteś już gotowy

Zgoda lecz nie ma niczego bezpłatnie

Dyktuj poemat w genialne słowy

Wtedy przez wieczność swoim żądłem trap mnie

A mnie dosięgnie chociaż ziemska sława

Dla ciebie mogę więc Faustusem zostać

Co o mnie pytań nie będzie zadawał

Żaden kto wielbi pisarczyka postać 

  N i e   t y l k o   n a   w y s p i e       

Księżniczka nić mi przędzie, nawija na kłębek.

Zawiesza u podnóża, na początku drogi

Jak mi losy  pozwolą, rozwijać go będę

W budowli, co zawiła, tam czeka gad srogi

Czy nić na tyle mocna, nie pęknie przedwcześnie?

W zawiłych labiryntach, aby tam potwora

Dopadnąć, jak bohater starożytnej pieśni,

Myślą i przebiegłością,  gdy nadejdzie pora?

Rozplata się powoli zwitek włókna trwania.

Bywa, że się zawęźla,  o przeszkody haczy.

Inna na horyzoncie  przyszłość się wyłania.

Minotaur się rozmnaża, jak pomiot sobaczy

Ani go zmóc do końca. Zawiesza na nici

Potomstwo, które żądli, lub kąsa boleśnie.

A to po cichu swoje nieprawości syci,

A dotknięty cierniami obronić się nie śmie.

I tak na tej niteczce, co bohater ścieli,

Wiszą  porozwieszane  w rzędzie bóle ciche.

Owe minotaurniątka. Nimi się nie dzielę

Z nikim, by minotaury nie urośli w pychę.

Na tym, co od podnóża, Ariadny wątku,

Olśniewającym  blaskiem, cierni  nanizanych

 U końca coraz więcej. Ciążą od początku.

Aż pęknie pod ciężarem,  w chwili - nić - nieznanej.

Jeden tylko dokonał łba bykowi ścięcia.

Moja zaś Ariadna nie była łaskawa.

Kłębek zawierał supły. Kłuto mnie po pięcie.

Gorzkawą mi z czasem  postawiono strawę.

Smaku piołunów gorzkich nie zdołają słodzić

Niektóre łaskawości  pokrętnego losu.

Ni darem ni sukcesem chwalić się nie godzi.

Uciechy trzymać w sobie, bez chwalnego głosu.


    U  t  r  a  t  a
       

 Takiemu palcem grozić    

Co podstępami żyje

Złodziejstwem się zatrudnia

Takiemu gałąź sucha

Za oszustwa szpetne

Topiele z białym żaglem

Gdyby  łopotał z wiatrem

To przeszłość wieloletnia

Takiemu gdy telefon

Przewrotnym bywa w dłoni

Niechaj się czort pokłoni

Za słowa co są trądem

Co jako syczą wężem

Jęzor uciąć orężem

Mu  trzeba barw ochronnych

By przeszłość swą ochronić

Przed takim jest bezbronny

Kto się z daleka broni

 Kto jest wojnie przeciwko

Kto nie ma sojusznika

W istotę co nie wnika

Napastnik ma forpocztę

Ta niewolnego strażą

A wespół tamci marzą

W tym klecha jest pomocny

By zgnębić wroga do cna

Rabusia jest wygrana

Ten ukradł jedną  dusze

A druga jest stargana

Czy popiół sypać w czoło

Czy bić  głową o ścianę

Już  wrócić czas nie zdoła

Za późni bo wnet stanę

Tam skąd nie wraca wzrok

Tam gdzie pisany mrok

Trwać będzie  ból po stracie

Ciesz się z mej klęski bracie

  P r y w a t n y    b i l a n s           

Unosimy się pod niebiosa

Jak obłok lub tuman kurzu

Wieją nam wiatry z ukosa

Z których się śmierć wynurza

Deszcz co ma ziemie oczyszczać

Wiatr co by wymiótł plewy

Pozostawia nam zgliszcza

Wciąż nas trapią ulewy

Były promienne wybuchy

Słowa podszyte nadzieją

Podmywały nas pluchy

Po których koguty pieją

Odszuka kto popioły

W dali spróchniałe kości

Zasypane wądoły

Ich las zielony mości

Poszukać nam kajdany

Kraj w dali  nimi usiany

Oj  wy z przeszłości wodze

Oj  wy wodze współcześni

Przez was zgubieni w drodze

Co nie odeszli we śnienie

Brak wam myśli jastrzębia

Brak wam gołębia lotu

Nam nie brak hartu dębu

Zakrzepłej krwi 

Straconych potów

Nas  przesycają stosy

Niedoskonałość  grzechu

Oby nadal nie rosły

Dla wielu co uciechą

D a r    o  d     m  u  z  y                  

Tylko ty mi wypełniasz

Godziny bez celu

Córko muzy greckiej

Jedyny przyjacielu

Już zanany od dziecka

Nie dostaję  nie dostałem

Należnych mi słów

One ugrzęzły w przestrzeni  milczenia

Są za to słowa zastępcze

Lub zdanie w połowie przerwane

Zabrakło największych

Porwanych złodziejsko

Innym sprzedanych

Tylko ty mi zostałaś

Towarzyszko dźwięków

Ja ci nie odpowiem

Do stóp nie uklęknę

Bom ułomny człowiek

Za ten kielich rytmów

Pod sklepieniem echów

Odpuść Panie grzechom

Gdy grzechem milczenie

Gdy pokrętność  ciosem

Tobie składam wieniec

Że koisz mnie głosem

Pieśń dajesz w samotni

Gdy radości znikąd

Gdym  radości głodny

Graj mi grecka muzo

Bacha i Mozarta

Ciebie nie za dużo

Tylko dla was tylko

Żyć jest warto

  Samokrytyka                   

I co teraz

Tyle we mnie mieszka

A mało mieszka

Mogło więcej

To nie są dokończone

W całości zestawy

Przerw wiele jest w połowie

Stało się bo  inaczej

I to inaczej gryzie

Niby pchła natarczywa

I to niedokonane

Gryzie jadem  szczypawki

Pociecha spadała z liter

Ta tylko na niby

Prawdziwej nie ma

Prawdziwej i nie będzie

Stracony czas i możność

Pobyt  zwarty w sobie

Jak z bliźniakiem syjamskim

Ten drugi pasuje do pary

Też więziony wespół

Tak to jest ze mną

I  tak  to jest z nami oboma

Bfratem i bratem

Mieszkańcem głębi

Aż  przyjdzie zapomnienie

Dla obu

  Przygoda  telefoniczna

Są telefony na przyciski

Chwała wynalazcy

Przyciśniesz i  jest

Radość  słuchającego

Melodia radosna

Odpowiedź  radosna

O jak to dobrze

Telefon ma przyciski

Przyciśniesz i już

Cisza

Zakaz?

Strach?

Czy przypadek?

Przerwane słowa

Cisza

Szumi   smutkiem