Genesis

   Sierpień 2016 

        

Kilka  przewrotnych myśli, które nie wszystkim się spodobają, i dlatego napisane, by pobudzić czytelnika do refleksji, jeśli zechce toto czytać.Kilka  zachwytów dla osłody na koniec.

          G  e  n  e  s  i  s

Nić płynie od krańca do krańca,

Od błysku do czarnej czeluści.

A na tej nici proszą się do tańca

Małe okruchy i  giganci tłuści

Z misternej wprzódy uplecione tkanki

I nadal tkane, jak to widać w lustrach.

Wokół niektórych  pląsają kochanki.

Niektóre kiedyś udawały  bóstwa.

Tworzywo trwałe, całkiem nie do zdarcia.

Bo elementem stałym nasycone.

Są tacy, co w głąb wnikają uparcie.

Widzą żywotne widzą i uśpione

Świetliste wieńce zespolone w tańcach.

Lub rozsypane  ziarna na klepisku.

Ślą pozdrowienia od krańca do krańca.

Nie poskąpią  - bywa też - i  błysku.

Czym jestem ja i ty wobec przestworu,

Na krosnach czasu tkany równań myślą.

Popatrz, co widzisz, wszystko według wzoru

Jest, który Stwórca na początku skryślił

 Mamy domostwo nam podarowane.

Sami w ogromie, jak rzeczą magowie.

Ci wypatrują poprzez oko szklane,

Skąd mógłby jeszcze pozdrowić nas człowiek

Wszystko na nitce czasu nanizane.

A takie mają właściwości  nitki,

Losy tej naszej nikomu nieznany.

Pęknie i skurczy pewnie się do zwitki.

        S  y  n  t  h  e  s  i  s  

Czemu  wądół  budujesz wśród traw na ugorze

Łopatą z blachy  przejedzonej rdzawo ,

U spodu mając posok strumień krwawy?

Bo tajemnicę przodków chcesz otworzyć,

Ułomki których  kości są wśród piasków,

A w nich szukali jaszczurki czy gniazda,

Gdy już przygasała im słoneczna gwiazda,

By z sytym dzieckiem i kobietą zasnąć.

Czemu pagórek, co w stepie się wznosi,

Trawiasty kurhan, deszczami rozmyty,

Tak niepozorny  budzi twe zachwyty?

Bo pod nim szczątki, co spłonęły w stosie.

Tam wódz spoczywa  ze swoją drużyną,

W zmurszałej skrzyni, w szyszaku zdobionym,

A wokół szczątki  córki albo żony.

W walce o władztwo nad stepem zaginął

Co ci kazało ryć głęboko w ziemi

U rzeki ujścia i w podziemnych grotach,

Szukając cegieł  wysuszonych z błota?

Bo cię ciekawość tajemnicza gnębi?

 Stamtąd praojciec na wędrówkę ruszył,

Synów spłodziwszy dwu założycieli.

Świat ludzki przez nich na wrogów podzielił.

Innego boga każdy z nich ma w duszy.

Po co odsłaniać przeszłych wieków znaki.

Mury pałaców, malowidła ścienne,

Ślady wielkości  i historii zmiennej,

Gdy wciąż nam w duszy tkwi kain jednaki.

Pną się ku chmurom podniebne  wieżyce,

A w magazynach ładunki, co zburzą

Owe budowle, co tak pięknie służą.

Ruiny może kiedyś też zachwycą.

Co będzie dalej, za tysiące wieków.

Ziemi na groby, kurhany zabraknie,

Gdy te pokryją globu piędź ostatnią.

Miejsca nie będzie dla ciebie człowieku.

Miejsca zabraknie dla twych towarzyszy,

Co bez protestu służą ci, jak mogą.

Gdy ich zabraknie pozostanie trwoga.

Czy się ocali choć jeden ród myszy?

   N i e   t y l k o   n a   w y s p i e

Księżniczka nić mi przędzie, nawija na kłębek.

Zawiesza u podnóża, na początku drogi.

Jak mi losy  pozwolą, rozwijać go będę

W budowli, co zawiła, tam czeka gad srogi

Czy nić na tyle mocna, nie pęknie przedwcześnie?

W zawiłych labiryntach, aby tam potwora

Dopadnąć, jak bohater starożytnej pieśni,

Myślą i przebiegłością,  gdy nadejdzie pora?

Rozplata się powoli zwitek włókna trwania.

Bywa, że się zawęźla,  o przeszkody haczy.

Inna na horyzoncie  przyszłość się wyłania.

Minotaur się rozmnaża, jak pomiot sobaczy

Ani go zmóc do końca. Zawiesza na nici

Potomstwo, które żądli, lub kąsa boleśnie.

A to po cichu swoje nieprawości syci,

A dotknięty cierniami obronić się nie śmie.

I tak na tej niteczce, co bohater ścieli,

Wiszą  porozwieszane  w rzędzie bóle ciche.

Owe minotaurniątka. Nimi się nie dzieli

Z nikim, by Minotaury nie urośli w pychę.

Na tym, co od podnóża, Ariadny wątku,

Olśniewającym  blaskiem, cierni  nanizanych

 U końca coraz więcej. Ciążą od początku.

Aż pęknie pod ciężarem,  w chwili - nić - nieznanej.

Jeden tylko dokonał łba bykowi ścięcia.

Moja zaś Ariadna nie była łaskawa.

Kłębek zawierał supły. Kłuto mnie po pięcie.

Z czasem mi gorzkawą  postawiono strawę.

Smaku piołunów gorzkich nie zdołają słodzić

Niektóre łaskawości  pokrętnego losu.

Ni darem ni sukcesem chwalić się nie godzi.

Uciechy trzymać w sobie, bez chwalnego głosu.

  Z a   z a s ł o n ą   t w a  r z y

Mamy twarze misterium kotary

To zasłona tajemniczej sceny

Nie odgadniesz prawdy

Mimo uśmiechów

Min tajemnych

Mamy twarze kurtynę teatrum

Na tej scenie wszechświaty maleńkie

Pełen treści gromadzonych skrzętnie

Małych ciosów i ciosów największych

Bywa że wypływają strumienianami zdań

Bywa

Głęboka głębia niedostępna

A któż by chciał w nią wniknąć

Gdy

Pierrot utonie w odmętach
Własnego kosmosu

Tam garście meteorów

Kolekcja upadków

Te nie zaświecą

Nie błysną czarnym promieniem

Skarg

       S  a  g    o    w i e r s z u

Wiersz mi się rodzi choć bez akuszerki

Gdzieś na obszarze kołacze mózgowia

Dziwaczne słowa kładą się pokotem

 Przez szparkę w czaszce z piekła diabeł zerka

Co też ten człowiek dobrego wypowie

Podpity leży pod  zbutwiałem płotem

O towarzyszu czorcie przyjacielu

Kawałek duszy dam ci po namyśle 

Szczytpę pomysłu mi tu z nieba przyślij

Sławą się z tobą podzielę wątpliwą

Spraw abym z rymów lichych się wyzwolił

To  czarcie tobie stawię mocne piwo

Spraw aby rytmy poszły w zapomnienie

Bo dzisiaj w wierszu innej trzeba soli

Nikt starych wierszy dzisiaj już nie ceni

Każdy ma  z tyłu swojego Mefista

On gotów służyć  nawet bez namowy

I  jako w kartach rzeknie ci a vista

I do usługi jesteś już gotowy

Zgoda lecz nie ma niczego bezpłatnie

Dyktuj poemat w genialne słowy

Wtedy przez wieczność swoim żądłem trap mnie

A mnie dosięgnie chociaż ziemska sława

Dla ciebie mogę więc Faustusem zostać

Któremu pytań nie będzie zadawał

Żaden kto wielbi pisarczyka postać 

 S a m o k r y t y k a                   

I co teraz

Tyle we mnie mieszka

A mało mieszka

Mogło więcej

To nie są dokończone

W całości zestawy

Przerw wiele jest w połowie

Stało się bo  inaczej

I to inaczej gryzie

Niby pchła natarczywa

I to niedokonane

Gryzie jadem  szczypawki

Pociecha spadała z liter

Ta tylko na niby

Prawdziwej nie ma

Prawdziwej i nie będzie

Stracony czas i możność

Pobyt  zwarty w sobie

Jak z bliźniakiem syjamskim

Ten drugi pasuje do pary

Też więziony wespół

Tak to jest ze mną

I  tak  to jest z nami oboma

Bratem i bratem

Mieszkańcem głębi

Aż  przyjdzie zapomnienie

Dla obu

  P r y w a t n y    b i l a n s              

Unosimy się pod niebiosa

Jak obłok lub tuman kurzu

Wieją nam wiatry z ukosa

Z których się śmierć wynurza

Deszcz co ma ziemie oczyszczać

Wiatr co by wymiótł plewy

Pozostawia nam zgliszcza

Wciąż nas trapią ulewy

Były promienne wybuchy

Słowa podszyte nadzieją

Podmywały nas pluchy

Po których koguty pieją

Odszuka kto popioły

W dali spróchniałe kości

Zasypane wądoły

Ich las zielony mości

Poszukać nam kajdany

Kraj w dali  nimi usiany

Oj  wy z przeszłości wodze

Oj  wy wodze współcześni

Przez was zgubieni w drodze

Co nie odeszli we śnienie

Brak wam myśli jastrzębia

Brak wam gołębia lotu

Nam nie brak hartu dębu

Zakrzepłej krwi 

Straconych potów

Nas  przesycają stosy

Niedoskonałość  grzechu

Oby nadal nie rosły

Co dla wielu  uciechą

  U  t  r  a  t  a

Takiemu palcem grozić    

Co podstępami żyje

Złodziejstwem się zatrudnia

Takiemu gałąź sucha

Za oszustwa szpetne

Topiele z białym żaglem

Gdyby  łopotał z wiatrem

To przeszłość wieloletnia

Takiemu gdy telefon

Przewrotnym bywa w dłoni

Niechaj się czort pokłoni

Za słowa co są trądem

Co jako syczą wężem

Jęzor uciąć orężem

Mu  trzeba barw ochronnych

By przeszłość swą ochronić

Przed takim jest bezbronny

Kto się z daleka broni

 Kto jest wojnie przeciwko

Kto nie ma sojusznika

W istotę co nie wnika

Napastnik ma forpocztę

Ta niewolnego strażą

A wespół tamci marzą

W tym klecha jest pomocny

By zgnębić wroga do cna

Rabusia jest wygrana

Ten ukradł jedną  dusze

A druga jest stargana

Czy popiół sypać w czoło

Czy bić  głową o ścianę

Już  wrócić czas nie zdoła

Za późni bo wnet stanę

Tam skąd nie wraca wzrok

Tam gdzie pisany mrok

Trwać będzie  ból po stracie
Ciesz się z mej klęski bracie

S a t y r a   z  k o s ą  w  t l e

Niechby wiersz ten był jak kosa

Co ją nosi ta co bosa

Co ją nosi ta bez twarzy

By jej użyć  wiecznie marzy

Ta w opończy  z szarej  bieli

Nie wstrzymają jej anieli

Niech ten wiersz będzie jak kosa

Komuś zadać chciałbym ciosa

Niechaj  ostre będzie ostrze

Wtedy cięcie jest najprostsze

Bo ja jestem terrorysta

Lecz intencja moja czysta

Niechby kosa ta odcięła

Tych od niedobrego dzieła

Koso koso ruszaj w tany

Prosi cię  wybrakowany

Naród sobaczego sortu

Tnij odetnij tych od tortu

Którym władzę dali czorty

Dla nich więzienne kurorty 

 Przyjdą czasy już nie długo

By obdarzyć tą posługą

 Trochę optymizmu się przydaje w życiu

  S ł u c h a j ą c   f l a m e n c o

Jak mam opisać  tańca gibkości skręty

Bo jest w nich wieczność jak w apokalipsie

Flamenco o flamenko

Ja bym cię pieścił

Od skroni do piety

Chłonął bez reszty postaci twojej piękno

Wchłonął doszczętnie

Wszystkie twoje treści

Tancerko tanecznico

Jest w twoim tanie

Jest w kastanietach

To co zachwyca

Co jest kobiece

Tynfa dam za nie

Wlewasz mi ducha

Zachwytem mienisz

Tym narkotykiem

Jak boska ksieni

Ożyj otuchę

Flamenco ach flamenco

O gibka tanecznico

Nosiłbym cię na rękach

I gładził twoje lico

  P e w n e j    p i a n i s t c e

O! zapatrzony w gładkość twego lica

Oraz cielistość pod koronką uda

I włosów bujność  na czerwieni ust,

Tony wielkiego z  pod palców zachwycą.

Mdleję, gdy widzę  twój młodzieńczy biust

I twoich ramion gładkie cuda.

O graj nam graj muzykantko słodka.

Chyba sam Bóg cię przed wiekami dotknął.

Czekał na chwilę, gdy z pod palców sfruną

Ptaki melodii i zapłoną łuną.

Teraz mi lżej jest znosić życia trud,

Gdy wydobywasz samą radość z nut.

 P e w n e j    p i a n i s t c e
(t e j   s a m e j)   i d o l

Dziewczęcość Twoja  jak Twe dźwięki

Co płyną ptakiem  z pod Twej ręki

Jedno i drugie wnika w duszę

Codziennie jestem pełen wzruszeń

Twój śpiew i Twoja wdzięczna postać

Na zawsze we mnie chce pozostać

Odpędza troski i złe myśli

W sercu serduszko małe kryśli

Za ducha co w swych tonach mieścisz

 Cześć ci 

S ł u c h a j ą c   m a l a g e n i i

Słuchając Malagenii
O tancerko zwiewna
Długonoga Malagenio
I moja dusza śpiewa
Tańcem pod niebo wznosisz
Pod chmury ponad ziemię
Melodię z tęczy tkaną
Fałdy twych sukien proszą
O rytm gitar pijany
Ukaż swych nóg zalotność
Spowitą wśród jedwabi
Nie skrywaj ich nagości
Niechaj kształt nas ich bawi
Wtórują kastaniety
Rytm wybijają stopy
Nie ma nad cię kobiety
Unosisz mnie w obłoki
Malagenio niedostępna
Nie mnie być ci tancerzem
Do stopy ci uklęknę
Dam pierścień ci w ofierze
O moja Malagenio
Hiszpańska tanecznico
Przy tobie świat się mieni
Bo taniec twój zachwyca
Aż na korridy kręgi
Twój śpiew i taniec sięga
Tu torreador dzielny
Bykowi da cios celny