Refleksje I

S t y c z e ń  2016

Kilka kolejnych, ułomnych spowiedzi, 
zrodzonych z przymusu, by dać wyraz
niepokojom i przewrotnym poglądów,
które może czytelnik  uzna lub zgani. 
Może wyprostuje czyjeś utrwalone sądy,
odkryje  nieodkryte prawdy, może ujawni
adresatom niepokoje autora, jeśli tekst,
pewnie niezbyt jasny, zostanie odszyfrowany.

O d a   d  o   p r z y j a c i e l a                    

I tobie należne honory

Przyjacielu wierny

I pamięć o tobie trwa

Od matki odjęty

Umierał z tęsknoty

Okrutny odźwierny

Nie czuły na męki

W nagrodę darował

Stukrotną ręki

Czułości gesty

Pamięć trwa

Przyjaźni dozgonnej

Tylko psa

Przyjaźń tak wonna

T r e n  d a n y  s o b i e

Nie powiem że mi jest źle

 Bez niego

Choć mi jest

I skargi nie ślę

I  obcy mi gest

Nie powiem niczego

Co bym chciał

Choćbym mógł

Tajemnicy strzegę

Nie przejdzie przez próg

Nie powiem że tęsknię

Choć tęsknię

I  w czasie snu

Cierpię

Po klęsce

O mój nieznajomy

Tobie dałem trud

Darowałem tchnieniem

Płodne jak  krzak

Gorejący

Podszyte marzeniem

Nie powiem że śnię

I budzę się z blizną

Choć śnię

O  słowo o gesty o znak

Głuchemu już niepotrzebny

Mnie tak

 Chrzest z cierpienia

Noszą ją w komórce

Zamkniętej w osobnym przedziale

Zaglądam przez wziernik

Widzę jak płacze bez łez

Płaczemy razem

Płaczemy stale

Wiernie

Twój i mój
Nasz

To jest chrzest

Madonna odeszła

Byłaś moją madonną

Płochą jak  kłębuszek puchu

Madonno madonno

O stu kwiatach wonna

Na zaklęcia głucha

Te dni tkwią obrazem

Te dni tkwią dotykiem

Byłaś bez skazy

Miałaś byś grzesznikiem

Jesteś kamieniem

Pod łukiem tęczy

Zwietrzałym

Coraz większym

S n y  p r o r o c z e

We śnie widzę wiele

Jak Baltazar faraon

Nie  ma Józefa ni Eliasza

Chude i tłuste

Nawet nie krowy

Ni napis się ściele

Znaki daje Charon

Zaprasza

Świecę na groby

Zapalać

Jedną w plastykowej

Torbie noś

W zapasie

Zapali ci człowiek

W twoim czasie

Sny pójdą z tobą

Do grobu

D z i w n o ś ć  d o s k o n a ł a

Śpiewał pieśniarz doskonały

O dziwnym świecie

Taki świat cały

Gdy szczypta wilka w podnóżku

Gdy kain się w sercu zaprószy

Źle ojcom bez dzieci

Gdy nie są przyjacielem

Źle matkom bez córkom

Gdy nie są przyjaciółką

Dziwność na wiele odcieni

Szarości kolorem się mieni

Dziwność  dzieci bez ojców

Bo posłani do bojców

Dziwność  męża bez żony

Dziwność żony bez męża

Innej śle ukłony

Lub  ona w innych więzach

Dziwność  nad dziwnością

W czarnym welonie panna

Gdy słowa stają się gościem

Dziwność miniaturalna

Miałem powiedzieć tak wiele

Nie powiem niczego

Temu co nie przyjacielem

Gdy czas maraton biega

Myśli zabiorę na metę

Zapisane będzie spalone

Gdy pępowinę przetnie

Ostatnia  dziwność zapłonie

Dziwny jest ten świat

Dziwni ludzie

Gdy jeden drugiemu nie brat

I  nawet w trudzie

 Dziwnością nie uda się wzbudzić

Przemówić  przeniknąć

Złamać okowy

Bratniej duszy 

Obudzić

Być jak człowiek i człowiek